اگر اندازه خورشید نصف مقدار فعلی شود وضعیت منظومه شمسی چگونه خواهد بود؟
اگر خورشید خود به خود نیمی از جرم خود را از دست بدهد علاوه بر کاهش گرانش، گرما و نور آن نیز تغییر خواهد کرد به گونه‌ای که منظومه شمسی کاملاً متفاوت از وضعیت کنونی خود خواهد بود.
به گزارش علمی‌ها و به نقل از Futurism، برای درک اینکه نصف شدن اندازه خورشید چه تاثیری بر منظومه شمسی و به ویژه بر روی کره زمین خواهد داشت، باید درک اساسی درباره چگونگی ارتباط جرم با گرانش داشته باشیم. در اصل افزایش جرم به معنای افزایش گرانش است در حالی که کاهش جرم به معنای کاهش گرانش است. بنابراین اگر خورشید به طور خود به خود نیمی از جرم خود را از دست بدهد، آنگاه کشش گرانشی آن روی زمین نیز کاهش یافته و در نهایت ماهیت مدار زمین به دور خورشید تغییر می‌کند. از آنجایی که کشش خورشید ضعیف‌تر خواهد بود، مدار ما افزایش می‌یابد.
درجه حرارت، رنگ و قطر خورشید با توجه به جرم آن تعیین می‌شود. ستارگان بزرگتر گرم‌تر و روشن‌تر هستند، در حالی که ستاره‌های کوچکتر سردتر و قرمزتر هستند. همه ما می‌دانیم که زندگی در کره زمین وابسته به نور و گرمایی است که از خورشید می‌رسد. اگر جرم خورشید به طور ناگهانی نصف شود، مطمئناً تأثیر بسزایی بر آن خواهد داشت، سردتر و سرخ‌تر شده و سرانجام به یک کوتوله قرمز تبدیل می‌شود. از آنجایی که یک کوتوله قرمز گرما و نور کمتری خواهد داشت، در نتیجه کمربند حیات یا منطقه قابل سکونت کوچکتری خواهد داشت.
کمربند حیات یا منطقه قابل سکونت به فاصله‌ای از ستاره میزبان گفته می‌شود که در آن دما برای وجود آب مایع در سطح سیاره مناسب باشد. اگر سیاره‌ای در فاصله بسیار دورتری از کمربند حیات ستاره میزبان واقع شود آب در آن یخ خواهد بست. برعکس اگر به ستاره نزدیک‌تر باشد ممکن است به خاطر گرمای زیاد به هیچ وجه برای وجود آب مناسب نباشد.
در مورد خورشید ما، کمربند حیات تقریباً از فاصله ۱۰۸ میلیون کیلومتری سطح خورشید (از سیاره زهره) شروع و تا حدود ۳۴۰ میلیون کیلومتر (تا کمی بعد از مریخ) به بیرون امتداد می‌یابد. از طرف دیگر کمربند حیات کوتوله‌های سرخ از فاصله ۲۹٫۷ میلیون کیلومتری آغاز و تا فاصله ۴۴٫۶ میلیون کیلومتر (فاصله عطارد از خورشید ۶۳ میلیون کیلومتر است) ادامه می‌یابد. با توجه به فاصله فعلی زمین از خورشید که ۱۵۰ میلیون کیلومتر است، زندگی در زمین غیرممکن خواهد بود. در این شرایط اگر در صورتی که بر اثر سرما یخ نزنیم، احتمالاً از گرسنگی می‌میریم زیرا گیاهان دیگر قادر به فتوسنتز نخواهند بود.
بیشتر بخوانید: ۱۰ مورد از بزرگترین ستاره‌های آسمان
وضعیت برای سیارات منظومه شمسی بیرونی نیز بسیار ناخوشایند خواهد بود. غول‌های گازی که بسیار دورتر از خورشید هستند، با کم شدن جاذبه ممکن است کاملاً از منظومه شمسی خارج شوند. دیگر مشتری، زحل، اورانوس و نپتون وجود نخواهد داشت، با توجه به اینکه مشتری از ما در برابر دنباله‌دارها، سیارک‌ها و صدها جسم آسمانی محافظت می‌کند، این مسئله مشکلات زمین را بیشتر خواهد کرد. با این وجود، شرایط برای سیاره عطارد بهتر خواهد بود. چرا که ممکن است این سیاره در کمربند حیات قرار گیرد که در این صورت بهتر از موقعیت فعلی و سوزان آن است.
همانطور که قبلاً اشاره شد برای این که یک سیاره در کمربند حیات باشد، باید به ستاره کوتوله قرمز بسیار نزدیک باشد. به دلیل نزدیکی، سیاره نیروهای جزر و مدی شدیدی را تجربه خواهد کرد که این امر بر جزر و مد اقیانوس‌ها تأثیر می‌گذارد. سرانجام این امر باعث می‌شود که این سیاره قفل گرانشی شود، به این معنی که یک طرف آن همیشه رو به ستاره و روز باشد و طرف دیگر آن پشت به ستاره و همیشه شب باشد. بنابراین، چشم انداز وجود حیات در سیاره‌ای که دارای دو قسمت مساوی سوزان و منجمد است بسیار پایین به نظر می‌رسد.
البته این مسئله یکی از آن سؤالات فرضی نیست که پرداختن به آن بی معنی باشد چون هرگز اتفاق نمی‌افتد. در طی چند میلیارد سال آینده خورشید ما از یک ستاره درخشان به یک غول قرمز تبدیل خواهد شد. سپس اندازه آن صدها برابر افزایش خواهد یافت که بر اثر آن سیارات عطارد، زهره، زمین و احتمالاً مریخ را در خود خواهد بلعید. پس از آن کوچکتر شده، اندازه آن کاهش یافته و به یک کوتوله سفید کوچک تبدیل خواهد شد. سرانجام تمام مواد بیرونی آن از بین رفته و یک سحابی سیاره‌ای از آن باقی خواهد ماند.
بیشتر بخوانید: مرگ خورشید چگونه خواهد بود؟