کشف سیاهچاله مرموزی که طبق نظریه نسبیت انیشتین نباید وجود داشته باشد

یک سیاهچاله مرموز که توسط قرص برافزایشی نازک از گازها و ذرات گرد و غبار احاطه شده است در حالی که اخترشناسان ادعا میکنند نباید وجود داشته باشد، در قلب یک کهکشان مارپیچی کشف شد.

به گزارش علمی‌ها و به نقل از dailymail، NGC 3147 با فاصله که با فاصله حدود ۱۳۰ میلیون سال نوری و در صورت فلکی اژدها (Draco) قرار دارد به وسیله تلسکوپ فضایی هابل کشف شد. طبق نظریه نسبیت اینشتین این ابر سیاهچاله که حدود ۲۵۰ میلیون برابر خورشید وزن دارد، نباید قرصی از مواد حول محور خود داشته باشد.

به گفته محققان این سیاه‌چاله اکنون در مرحله گرسنگی قرار دارد زیرا در اطراف آن موادی برای تغذیه وجود ندارد، از این‌رو نباید قرص برافزایشی داشته باشد. در عوض نوری که از مرکز کهکشان NGC 3147 منتشر می‌شود، رفتار ابرسیاه‌چاله‌های در مرکز کهکشان‌های بسیار فعال‌تر را نشان می‌دهد.

دیسک چرخان از مواد در اطراف سیاه‌چاله یک فرصت منحصربه‌فرد برای آزمایش نظریه نسبیت آلبرت انیشتین فراهم می‌کند. طبق نظریه‌ نسبیت عام انیشتین، شدت میدان گرانشی در اطراف سیاهچاله به اندازه‌ای شدید است که نور منتشر شده از دیسک گازها، منحرف می‌شود.

استفان بیانچی (Stefano Bianchi) نخستین نویسنده این مطالعه از دانشگاه رم تار در ایتالیا می‌گوید: این نگاه جذاب به دیسکی از مواد نزدیک به سیاهچاله است، دیسک آنقدر به سیاهچاله نزدیک است که سرعت و شدت قطب‌های گرانشی بر نحوه مشاهده فتونهای نوری که ما می‌بینیم تاثیر می‌گذارند.

بیشتر بخوانید: سیاهچاله ای که از خود ابرهای پرسرعت پلاسما منتشر می کند

بیانچی در ادامه می‌گوید: نوع دیسکی که ما می‌بینیم یک اختروش (quasar) کوچک است که انتظار نداشتیم وجود داشته باشد. این همان نوع دیسکی است که در اشیائی که ۱۰۰۰ یا حتی ۱۰۰۰۰۰ بار درخشان هستند می‌بینیم. این نشان می‌دهد که پیش بینی مدل‌های فعلی برای کهکشان‌های فعال بسیار کم نور به وضوح شکست خورده است.

محققان برای مطالعه مواد چرخان دیسک از ابزار STIS تلسکوپ فضایی هابل استفاده کردند. این ابزار تشخیصی، نوری دریافتی از یک شی را به طول موج‌های مختلف تقسیم می‌کند تا سرعت، دما و سایر ویژگی‌ها را با دقت بسیار بالا تعیین کند. ابزار STIS بطور ویژه‌ای در ردیابی ناحیه کم نور اطراف سیاهچالهها موثر است.

طبق برآورد ابزار STIS دیسک مواد با ۱۰ درصد سرعت نور در حال چرخش به دور سیاهچاله است. در چنین سرعتهای شدید، در یک طرف نوری که از گازها به سمت زمین می‌رسد شفاف‌تر دیده می‌شود و در طرف دیگر با عبور از زمین تار دیده می‌شود، این اثر تابش نسبیت (relativistic beaming) نام دارد که به آن اثر دوپلر نیز گفته می‌شود. 

.

بیشتر بخوانید: ۱۰ واقعیت عجیب درباره سیاهچاله ها که اخیرا کشف شده