دستگاه بی سیم کوچکی که قابلیت برنامه ریزی برای بهبود اعصاب دارد
محققان دستگاه بی سیم کوچکی ساخته اند که بدون باتری قابلیت برنامه ریزی برای بهبود اعصاب قطع شده دارد.
به گزارش علمی‌ها و به نقل از ساینس مگ، دستگاههای الکترونیکی کاشتنی می توانند تپش قلب را منظم کنند و در بهبود زخم ها نیز موثر باشند اما هزینه آنها بالا است. این دستگاههای اغلب بزرگ، باتری و سیمها مزاحم دارند که برای استفاده نیاز به عمل جراحی برای ایمپلنت دارند و گاهی اوقات نیاز به جایگزینی دارند.
ماه گذشته در نشست انجمن تحقیقات مواد شیمیایی، مهندسان پزشکی دستگاه زیست الکترونیکی را به نمایش گذاشتند که فضای کمتری برای کار نیاز داشته و حتی نیازی به باتری ندارد و زمانی که دیگر به آن نیاز نیست قابل برداشتن است.
شروانتی هومر ونانیسینکام (Shervanthi Homer-Vanniasinkam) مهندس زیست پزشکی کالج لندن، می گوید: جهشهای بزرگی در زمینه فناوری در این زمینه صورت گرفته است. با پیشرفت دستگاههای بیوالکتریک زندگی آسانتر میشود این قطعات پیشرفته می توانند استفاده خود را گسترش دهند. برنارد ولفروم (Bernhard Wolfrum) متخصص نوروالکتریک در دانشگاه فنی مونیخ می گوید: اگر بتوان از این دستگاهها استفاده کرد آنها میتوانند روش جدیدی به جای فرآوردههای دارویی به ارمغان بیاورند. بسیاری از مردم به استفاده از این دستگاهها روی میآورند.
جان راجرز (John Rogers) مهندس دانشگاه نورث وسترن در اوانستون ایلینوی، که در تلاش است دستگاهی طراحی کند که به جراحان در تسریع بهبودی اعصاب محیطی آسیب دیده در بیماران تروما کمک کند. در طول عمل جراحی پزشکان اعصاب قطع شده را بخیه میدهند و پس از آن ارائه برای تحریک الکتریکی در هر دو طرف الکترود قرار میدهند. اما چون زخم های جراحی خیلی زود در معرض خطر ابتلا به عفونت قرار می گیرند، معمولا این تحریک را در یک ساعت یا کمتر فراهم می کنند.
راجرز و همکارانش می خواستند ببینند که آیا می توانستند با استفاده از مواد نرم، انعطاف پذیر و الکترونیکی قابل بازیافت که چند سال پیش آن را توسعه دادند، بتوانند درمان را گسترش دهند. آنها از یک ترکیب از فلزات نیمه هادی و پلیمرها استفاده کردند تا یک سیم پیچ ساده با دو الکترود ایجاد کنند. سیم پیچ به عنوان یک آنتن عمل می کند و پالس های رادیویی را از بیرون از بدن دریافت کرده و آنها را تبدیل به پالس های الکتریکی خفیف می کند.
راجرز و تیم او این دستگاه ها را در ۲۵ موش صحرایی که عصب سیاتیک آنها قطع شده بود را استفاده کردند و هر یک ساعت در روز به مدت ۶ روز اعصاب آنها را تحریک کردند.این تحریک عصب در حدود ۵۰٪ در مقایسه با حیواناتی که هیچ تحریکی درنیافته بودند در بهبود بیماری تاثیر گذاشت. و برای برداشتن ابزارها نیازی به باز کردن زخم ها نبود مواد در بدن آنها دفع شد. پس از ۲۱ روز دستگاه به طور کامل از بین رفته و به نظر می رسد هیچ اثر نامطلوب بر برن آنها نداشت.